Heel soms, denken we dat we met West-Vlaanderen (te) klein zijn… Te klein voor deze wereld! En dan vergeten we op muziekaal gebied alle pogingen om een welgemeende fuck –you te zeggen! We kunnen niet klagen, want we hebben veel in petto. Neem nu het Cactusfestival! Een happening die ik jarenlang links liet liggen wegens te klein… Nu geniet ik van het kleinschalige …maar op muzikaal hoog niveau! Dat precies is de kracht van Cactus. Eigen bereid zijn eigen ding doen!
Ja, ja,… Ja! Ik kijk uit naar SIC . De rock rally voorbij merkte ik enkel goede recensies. Ik was benieuwd. En vol verwachting! Ik ben fan van hun muziek. Laat dat duidelijk wezen.En dan komen ze op. Vol energie, en dat siert hun! Maar hoezeer ik het ook wil, de eerste twee nummers raken me nauwelijks. Ooit zag ik een Michael Stipe , met een gelijkaardige paardestaart, mijn dagdagelijkse wereld overhoop gooien… Maar dan raakte de muzieke mijn ballen! Bij school Is Cool zijn de hits hits, de rest is de rest… En dan haalthet springen niet veel uit…. Leuke opwarmer dat wel.
Met Conor of hoe heet hij precies? Is hetaltijd uitkijken geblazen.Je houdt ervan of niet! Maar toch? Ik koester Conor vooral van Bright Eyes. Maar dan ook met een gemengd gevoel. I’m Wide Awake It’s Morning vind ik een subliem album terwijl die andere worp uit datzelfde jaar (2005) Digital Ash in a Digital Urn met totaal onberoerd raakt. Rare mens die Conor. Zijn optreden wilde ik zonder hooggespannen verwachtingen bekijken. En ja meestal zijn dat net die fijne optredens. De groep Dawes die Conor begeleiden deden dat met pure klasse. Eigenaardige bende die ik eens moet checken want de bassist kwam heel minimalistisch over, de drummer recht uit een low budget komedie film en de toetsenman was precies aan zijn tweede jeugd bezig. De zanger en gitarest van Dawes ondersteunde en/of dueleerde met Conor en was bij momenten niet minder dan geniaal. Maar terug naar Conor: met zijn klassiek maar simpel wit hemd en zwart giletje erop kon hij meteen op mijn goedkeuring rekenen. Zijn gouden kettingen die soms uit zijn hemd kwamen piepen waren er net dat tikkeltje over wat mijn vermoeden bevestigt dat er een hoekje af is. Zo hebben we ze graag. De gedrevenheid waarmee Conor doorheen zijn reperoire grasduint, is pure klasse. Stilletjes hoopte ik dat hij Poison Oak zou brengen, maar een mens kan niet alles willen… Nu dat is meer dan voldoende reden om hem bij een volgend bezoek aan België opnieuw te bezoeken!
Ik was getipt door een fijne collega: Intergalactic Lovers zijn gegroeid. Dat klopt. De presence waarmee de groep vertrouwen grossiert op het podium mag er wezen. Een heerlijke drummer die terecht een plaats op de eerste rij krijgt! Ere wie ere toekomt. Ze kregen een uur een een kwartier om hun ding te doen. Een optreden die duidelijk maakt hoeveel goede nummers de groep wel heeft. En dan hebben we het nog niet over de frontvrouw. Topmadam die Lara, die ontwapend maar heel efficient het publiek om haar vinger draait… Perfect gezongen, sierlijk gedanst. Ik was onder de indruk. Maar ik niet alleen want een lomperik riep haar vanop de eerste rijen toe: ‘hete schelle’…. En heel even was ik terug vanuit mijn zweverig Intergalactic beleving met beide botjes in de West Vlaamse ‘more’…
Misschien is mijn respect voor meneer Mark veel te groot? In de jaren stillekes krijg ik via een vriend Sweet Oblivion voor het eerst te horen. Sindsdien heeft zijn stem me nooit meer losgelaten. In welke configuratie dan ook: screeming trees, twilight singers, met Isobel Campbell, Gutter wins, solo of met the Mark Lanegan Band…. Het maakt niet uit. Zijn laatste twee parels die ik me aanschafte zijn zo uiteenlopend van aard (Imitations, Blues Funeral) maar beiden zo intens dat ik bang was dat mijn hoge verwachtingen niet zouden ingevuld worden. En zo blijkt ook… Mark is een grote meneer in de muziekwereld, maar toen hij het podium betrad was het even schrikken. Er stond zowaar een levend lijk op het podium. Nul charisma, zijn volledig zwarte kledij schel contrasteren mijn lijkbleek gezicht! Geen enkel woord naar het publiek. Stokstijf achter zijn microfoon. Baf een droom in diggelen. Maar mijn respect is dermate groot dat ik hem heel veel vergeef. Wanneer hij zingt lopen de rillingen over mijn lijf. Die stem is even zeldzaam als kleuren in meneer zijn kleerkast. Ik heb zes ijzersterke nummer gehoord (met name alles wat hij gespeeld heeft uit Blues Funeral + de samenzang met Greg Dulli) en daar ben ik hem dankbaar voor. De rest was ook goed maar toch blijft het zonde om een kwartier van je speeltijd niet in te vullen… jammer , jammer, Jammer
Mijn Whigs cd’s hebben wat tijd nodig gehad om hel te laten rijpen naar hun volle waarde. Soms liggen die te bestoffen en andere periodes draai ik die op repeat. Ik was doodgelukkig toen ik enkel maand geleden de nieuwe ‘Do the beast’- LP in Loser editie (dubbel LP op wit vinyl) Nooit gedacht dat ik ontroerd zou raken door naar een LP te kijken… Tijdens de vorige set met Mark viel het me op dat de zang van Greg niet overweldigend was. Het deed me al huiveren bij het idee dat een tweede icoon zou sneuvelen. Maar niets bleek minder waar. De Whigs overdonderenden! Knallen vanaf het eerste moment tot het laatste, fantastische zang , loeiharde muziek,… Een fijne mengelmoes van oud werk met nummer uit hun nieuwst. En wonder boven wonder vond ik persoonlijk Algiers het kippevelmoment van de set! Vijf sterren, dubbel en dik verdiend.
Naast me stond een prille vijftiger jong te wezen door al meezingend uit de bol te gaan achter klutsend bierbuikje op het betere werk van the Afghan Whigs…. Ik dacht: ‘OK , ook ik kan nog een aantal jaren mee…. Cactus, jullie zijn nog niet van me af. Zeker niet als jullie verder van die parels blijven programmeren!’
(BV)
Copyright © All Rights Reserved