Jarenlang heb ik in de HUMO gelezen. Eerst de pagina’s achteraan. In tijden van Charlie Poel en toen nog veel andere anonieme initialen. De CD recensies… Ik ben er nog steeds niet uit wat ik toffer vond de wekelijkse tekstflarden of de muziek zelf. Toch werd mijn muzikale smaak bepaald door de invloeden van die toffe initialen… Ooit ga ik muziek maken en als dat me niet lukt dan moet het schrijven erover toch nog een soelaas bieden… En anders blijf ik gewoon mijn eigen zelf: be-Art!
Met muziek is het nooit iets geworden! Na slechts 1 keyboard, blokfluit, harp en gitaar was het me al duidelijk,… schrijven maar! En toch blijkt in al die tijd de schroom het steeds te halen van het enthousiasme.
Alle begin is moeilijk en we gaan er meteen een lap op geven: Wovenhand – Refractory Obdurate.
Soms zijn keuze moeilijk! Ik herriner me jeugdmomenten waarbij de drang naar kattekwaad, het bewijzen van mijn stoerheid ten opzichte van mijn verkeerde vrienden, groter was dan de angst voor de verschrikkelijke pandoering die je thuis te wachten stond. En toch, niet tegenstaande de schrik voor de lap om je oren, ging ik er vol overtuiging voor. Tegen beter weten in! Poef, klop op de muil…
Net zo met de laatste Wovenhand! Ik koester Dave Eugeen Edwards nog voor hij 16 PK waard was. Toen een eigenzinnig knikkende man die bij elke ritme wisseling God of den Duivel zelf op de hielen zat. Of omgekeerd. De intensiteit en geloofwaardigheid van hun nameloze debuut in 1995 stemde me tot nadenken. We zijn bijna 20 jaar verder en onze ‘son of a preacher’ heeft nog niets aan geloofwaardigheid ingebonden. Integendeel!
Ik zag ze laatst op Cactus in 2012, veel te vroeg op de dag geprogrameerd en toen kwamen ze snoeihard uit de hoek. Ik bleef knock-out achter. Klop op de muil en boenk achterover!
2014: Refractory Obdurate: En nu zijn we 10 nummers verder op hun laatste. Ja, je hebt wel gelijk dat Dave de zelfde is gebleven, inhoudelijk op de zelfde toon,… Maar die lel HISS had ik niet zien aankomen. Zo liefelijk als de hoes, zo venijnig hard komt de muziek je hart binnen. Boenk tegen de smoel!
Corsicana Clip lijkt doordeweeks tot de rimtesectie je dwangmatig meevoert richting Masonic Youth. Een kleine waarschuwing: is dit menens of R U kidding me? We zijn op onze goede, twee man waard. Tot Moses van de berg komt. Paf, der recht op! En net dan toveren ze het prijsbeest Refractory uit hun mouw. Precies de kleine adempauze die we nodig hebben. Herkenbaar, rustgevend, meeslepend,… Neem me mee. Hoop en wanhoop liggen slechts een steenworp verwijderd. Touch!
En dan komen de slagen steeds harder aan: Good Shepherd, Salome, King David. Vergeef me de Drievuldigheid maar ik heb nog nooit zo heerlijk tegen mijn smoel gekregen… En dan als je uitgeteld denkt om nog even rechtte krabbelen dan komt die onvermijdelijke uppercut Field of Hedon. Het titelnummer zalft nog enigzins de gemaakte brokken bijeen tot HISS (mijn favoriete lel). Game over!
En als we languit vanop het canvas nog even de linker oog kunnen openen horen we El-bow op de achtergrond: One day like this… Heerlijk tegen je peer krijgen!
(BV)
Copyright © All Rights Reserved